Cando era tempo de inverno fala do devalar do tempo, ese transcurso vital que se está indo ou xa se foi, devalar que en todos os relatos conduce ao fracaso, pois leva aparellada a destrución. No entanto, Pepa Barrios escribe dende a vida este libro de relatos, ambientados nun Lugo de posguerra, entre a capital de provincias e as aldeas dos arredores. Cando era tempo de inverno fala da memoria, unha memoria que se desdobra cara ao pasado, que evoca instantes, persoas, lugares –esas cinsas- que acoden ao presente a través dos recordos adurmiñados. Os relatos parten sempre dunha anécdota, case sempre trival, para dar lugar á meditación sobre a esencia da vida, a transitoriedade do ser humano vista sempre cunha mirada de profunda tenrura. É tamén unha defensa da dor que sufriron as mulleres nunha etapa de silencio imposto e ignominia.